De nieuwste CD van Albert Cummings is een live-album. Geen enkele soort muziek is dankbaarder om live opgenomen te worden, dan het soort blues-hardrock dat Albert ons voorspeelt. Maar Cummings is dan de rocker die ik veel beter kan pruimen dan pakweg een Walter Trout.

Ik leg het schijfje in de CD-speler van mijn PC. Hó maar, dit is geen job voor mijn geïncorporeerde audiokaart die uitmondt in die pietluttige Logitech-boxjes, ook al zijn ze homecinema 5 + subwoofer geconfigureerd. Veel te slap, geen volume, ook al staat de basbooster vol open. Neen, dit is een karwei voor mijn ouwe Marantz buizenbak van 100 Watt RMS die als voorversterker dealt met een solidstate Rectifier-amp met ouderwetse schuif-equalizer voor de fijnregeling van ’t scherp en de bassen, met vettige middentonen. Van hieruit vertrekken vier stereo-kabels naar even zoveel driewegboxen in kasten van 80 x 50 x 50 met bass-reflexgaten en opgebouwde tweeter-trompetten goed voor zo’n 300 echte Watt, niet voor watjes. Ondanks ettelijke uren spelen in cafés en in openlucht op barbecues, werkt deze rigg na 35 jaar nog altijd perfect, wat gekraak bij het verdraaien van volume- en toonregelaars en de pan-schuif niet te na gesproken. Ik zou haast zeggen, dat hoort erbij. Voilà, we zijn er klaar voor. Ik verhuis het schijfje van mijn PC naar de ouwe eerste generatie Philips CD-speler, open de vensters ter voorkoming van eventuele glasbreuk door hevige luchtverplaatsing, druk op start en mijn devies “De buren mogen ook wat hebben” trouw opvolgend, draai ik de volumeknop fors naar rechts, richting 0 (Marantz had een omgekeerde aanduiding).
Waw, that’s it !

Cummings valt met de deur in huis met zijn eigen openingsnummer “Party Right Here” een opsomming van de ingrediënten waaruit een goeie party moet bestaan. En geloof me als ik zeg dat hij hier dezelfde taal spreekt als wij. Hij vervolgt met een rockende versie van Delbert McClinton’s “Why Me” en hij weet de essentie van het origineel te behouden. Eenvoud maar kwaliteit. “Sleep” kan je zowat beschouwen als Albert’s “Stairway to Heaven”. Een rustige maar zinvol opgebouwde song, die gestaag een uitgestelde climax suggereert.

Met de intro van “Hoochie Coochie Man/ Dixie Chicken Medley” wordt je veertig jaar teruggekatapulteerd naar Norman Greenbaum’s intro van “Spirit in the Sky”. En de gemeen goede solo, want kort en to the point, van Cummings gaat over in de legendarische en mooiste song ever van Lowell George, “Dixie Chicken”. Op zeker moment zingt het publiek ongevraagd enthousiast mee, alsof ze willen opgenomen worden (letterlijk en figuurlijk) in een historisch hysterisch moment. Een geslaagde Muddy Waters/ Little Feat-mix.

“Barrelhouse Blues” is een typisch Texas-desert-b(l)ooznummer dat zich langzaam voortsleept met vibrante  Austin-SRV-stratsound. Een compositie van, hoe kan het ook anders, Doster, Layton, Shannon ofte Double Trouble. Ik mag hier gelijk even gebruik van maken om te vermelden dat Cumming’s ritmesectie, Daniel Broad op bass en Aaron Scapin op drums, met glans een vergelijk met de legendarische Stevie Ray Vaughan’s backing band kunnen doorstaan.

Met “Tell It Like It Is” bewijst Albert op zijn beurt, dat men best goed eigen materiaal kan schrijven, als men zijn meesters terdege kent, respecteert en interpreteert.
Riley ‘B.B.’ King’s “Rock Me Baby” wordt een echte stadium-wijdse rock in de heuse onvervalste zeventiger hardrock-tradition, incluis de Plant-aardige vocals en de gemene uithalende modified strat attacks. Een middeleeuws maar doodeerlijk eerbetoon aan een klassieker van levensbelang. De ovatie’s ‘in between’ liegen er niet om.

Cummings’ “Your Own Way” laat hem van zijn Bryan Adams-zijde zien. Als hier blijkt dat zijn gitaristische vaardigheden tonnen cliché’s bevatten, hoe kan het anders in rockwereld, is het zijn verdienste dat hij deze in de juiste volgorde en zonder huisjesmelkerij achter mekaar kan plaatsen. Zelfs klassieke muziek moet het hebben van cliché’s, uiteindelijk zijn er maar zeven noten en ook de instrumentale technieken zijn niet onbeperkt. “Together As One” bewandelt hetzelfde pad, niet onbetreden, maar met toch genoeg verrassinkjes om de aandacht gaande te houden. Geen automatische piloot werk.

Albert Cummings kan het niet beter concluderen dan in zijn “Blues Makes Me Feel So Good” en zijn publiek bevestigt het volmondig, de blues maakt hem niet alleen gelukkig, het maakt hem ook tot wat hij is, een bluesrocker van formaat met beide voeten op de grond.

Hij kan niet beter eindigen dan met hét encore-nummer bij uitstek in deze context, het bisnummer der bisnummers van de seventies-rock, “Rock and Roll” een statement als een rots in de branding van het Baldwin-Bonham-Page-Plant Quartet, in de volksmond ook wel eens Led Zeppelin genoemd. Bang your heads…

Thank you guys so much, hoor je hem nog zeggen door de ovatie heen.

Jullie weten hoe wars ik soms kan zijn van het hardere werk, maar dit is een hele goeie. Bye it and play it extremely loud. Remember, your neighbours deserve a piece of the cake.

Het is ondertussen twee uur ‘s nachts geworden, en ik zie door de venster dat mijn buren talloos zijn opgekomen en enthousiast gesticulerend en vuisten zwaaiend opgaan in de rock and roll. Er komen zelfs al twee combi’s aangereden met blauwe zwaailichten, om het verkeer te regelen en de orde te handhaven. Als ik zo doorga met goeie muziek te promoten, schop ik het nog ver in mijn gemeente. Zo te zien aan de volkstoeloop wordt ik nu al enorm populair.

witteMVS

The band =
Albert Cummings : guitar and vocals
Daniel Broad : bass guitar and backing vocals
Aaron Scapin : drums